Kendini sevmek ile başkasını sevmek ifadeleri hep karıştırılır. Aslında bu anlam
karmaşası “sevgi” kelimesinin yanlış kullanılmasından kaynaklanır. Bir kalpten ve
özümüzden gelen sevgi vardır bir de egomuzdan gelen “sevgi” vardır. İnsanlık
egonun üzerinde yarattığı duygusallık, beklentiler ve tatmin olmuşluktan alacağı
hazlarla kurmuş olduğu tuzaklara düşmüş ve adına da sevgi, aşk demiştir.
Kendini sevmek kötü bir şey başkasını sevmek iyi bir şey olarak öğretilir toplumlarda.
Fakat kimse de kendini sevmek gerçekten ne demek, başkasını sevmek ne demek
diye bir açıklama yapmaz. Bu tanım da maalesef bencillik, erdemlilik gibi kavramlarla
egomuzun tuzağına düşürmüştür bizleri.
Sevgi kalıplar ile oluşmadığı gibi her yaratılmış insanın inkâr edemeyeceği ölçüde
özüne yerleştirilmiş doğal olarak onda olan bir niteliktir. Kurallarla, tanımlarla şekle
sokmaya çalışarak elde edilecek veya anlamlandırılacak bir şey değildir. Komplike bir
şey hiç değildir. Bunu belli yöntemler ve öğretilerle veya oyunlarla da öğretemeyiz.
Sevgi içten dışa ortaya çıkar. Egonun sustuğu yerde sevgi konuşur. Sevgi içinde
ortaya çıkmışsa önce kendinden başlarsın sevmeye ve bu dışarıdaki her insana,
hayvana, doğaya kısacası varoluşun her zerresine akar.
Sevgi varsa kendini, bedenini, sağlığını, duygularını önemsersin. Kendine karşı
sorumluluk hissedersin, fakat bu sorumluluk da zorla değil severek olur. Tıpkı
annenin çocuğuna olan sorumluluklarını hiç şikâyet etmeden isteyerek ve severek
yapması gibi. Önce kendi kendinin ebeveyni olursun. Kendini bir çocuk gibi seversin,
ilgilenirsin eleştirmeden, yargılamadan, kendini olduğun gibi kabul etmeyi öğrenirsin.
Bunları önce kendinde başaramamış bir insan asla başkalarında başaramaz. Bu
göstermelik, yapmacık bir sevgi olur. Karşımdaki bana (yani egomun ihtiyaçlarına)
haz verdiği ölçüde onu severim gibi yine egonun ona ördüğü ağa düşer.
Bu sevgiyi içinde bulamayan kişi ne başkasına verebilir ne de başkasında bulabilir.
Onu gerçekten seven bir insanın sevgisini dahi göremez. Bu nitelikleri gelişmemiş bir
insanın gözü de gönlü de kördür. Kendi içindeki sevgiyi göremeyen dışarıdaki sevgiyi
de göremez. Tanımları birbirine karıştırır. Acı çekmenin, arzunun, tutkunun sevgi
olduğunu zanneder. Kısacası dışarıdaki sevgiyi bile görebilmek için önce kendi
içindeki sevgiyi ortaya çıkarabilmeli kişi. Her şeyde olduğu gibi kişi dönüp dolaşıp
yine kendinden başlamalı.
Çağla Meydan