Bugünlerdeki en büyük gerçek; dünyadaki herhangi bir kişinin sorduğu “Hükümet
gerçekten benim menfaatimi ne kadar koruyor?” sorusuna pek iç açıcı bir cevap
almadığıdır: Hükümetler halkı, orduyu kullanmadan nasıl idare edeceklerini açıklayan
ekonomi uzmanları, analistler ve psikologlar arkasında saklanıyorlar. Yoksa devlet ve
halk arasındaki yanlış bilgi farkını görmemezlikten gelmek imkânsız olurdu.
Avrupa Birliğinde birçok hükümet çöküş arifesinde! Örneğin Portekiz, İspanya ve
Yunanistan. Avrupa’da birçok ülke artan işsizlik, borçlanmadan dolayı iflas eden
hükümet hazineleri ve toplumun her safhasını etkileyen vergi artışlarıyla
uğraşmaktadır. Peki, ne yapılabilir?

Avrupa Birliği bu noktada devreye giriyor. IMF (Uluslararası Para Fonu) vasıtasıyla
hükümetlere cömertçe borçlar veriliyor. Borçlar bu şekilde giderek artıyor ve artan
borçla bağımlılık artıyor ve ulusal varlıkların kontrolü giderek elden gidiyor. Ülkelerin
yabancı “yatırımcılar” tarafından kontrol edilmesi ve kararların hükümetlere onlar
tarafından dayatılması her zaman halkın iyiliğine olmayacaktır.
Referandumlar ve seçimler özel kurumların ihtiyaçlarına göre onlar tarafından
yönetilmektedir ve bu durum sürekli borçlanmayı ve yabancı müdahalelerini
arttırmaktadır. Bu durumda tüm kontrol, yabancı krediyi sağlayan zenginlerin elinde
bulunuyor.
Avrupa Birliği’nde diktatörlükten bahsettiğimiz zaman, asker ve polisi kullanmaktan
bahsetmiyoruz, çünkü bir ülkenin liderlerini ve o ülkenin mal varlıklarını ve doğal
kaynaklarını biriken borçlarla kontrol etmek gayet mümkündür ve bu şekilde
“yatırımcılar” istedikleri şekilde ekonomik menfaatlerini daha da iyileştirmek için
borçlu ülkeleri istedikleri gibi sömürürler.
Önümüze bakacak olursak ne görebiliriz?
Global kriz arttıkça, AB’nin Avrupa ülkelerini nasıl kontrol edip edemeyeceğini
görmek ilginç olacak, ya da halk liderlerini bu pranga birliğinden tümüyle ayrılmaya
zorlayacaklardır.
Mutlu Meydan