Sadece birkaç dakikalığına, özel bir çadırda birlikte olduğumuzu hayal edelim kardeşim. Bu, öyle bir çadır ki, kardeşlik evriminin dizayn edildiği özel bir yer. Etrafında, bizi cezbedecek hiçbir şey yok. Sadece, çadırdan çıktığımızda, “Bağ Kurmuş Kardeş Dünyanıza Hoş Geldiniz” yazan bir tabela görüyoruz.

Tüm insanlar, doğru bellediğimizin tersini savunsalar da doğrularımızdan yine de vazgeçmeyelim biz!

Çünkü biz, o doğrularımızla varız, hayatımız o doğrularla anlamlı. Yoksa ne anlamı kalır ki?

İlk bakışta hiçbir şey, farklı görünmüyor; her şey, bildiğimiz dünyaya benziyor. Ancak, yeni dünyaya adım atarken, bazı şeylere çarpmaya başlıyoruz ve çarpışmalar, giderek daha acı verici hale geliyor. Görünüşe göre, bağ kurmuş dünya, bizimkine benziyor olabilir, ancak, tamamen farklı yasalar tarafından yönetiliyor gibi sanki yahu.

Dünya gibi, her şey, çok hızlı değişiyor. Üzerimizde işleyen güçler, bizi, başka bir farkındalık düzeyine geçmeye zorluyor. Doğanın geçerli olan kanunlarını anlamaya başlamamızı, yaşadığımız dünyaya daha yüksek bir perspektiften, dar olan bakış açımızdan daha geniş ve küresel olarak bakmamızı talep ediyor gibi.

Binlerce yıldır, her bir hücremiz, bireyci bir zihniyetle gelişiyor. Her birimizde büyümeye devam eden ben merkezci dürtüler tarafından yönlendirildik. Ama şimdi bu dürtüler, bizi durma noktasına getirdi kardeşim.

Günümüz yaşamlarımızda kendimizi, kaybolmuş, yönünü şaşırmış, hayatlarımızda ne yapacağımız ve hayattan ne istediğimiz konusunda kararsız hissediyorduk. Kendi kurgumuza göre inşa ettiğimiz dünyamızda, kendimizi uyumsuz gibi hissetmekteyiz.

Binlerce yıl boyunca, egomuz kraldı kardeşim. Çalıştık, iş yaptık ve para kazandık. Şimdi birdenbire, kontrol edemediğimiz ve anlayamadığımız sayısız unsurla, küresel bir ağ içine kilitlendiğimizi hissediyoruz.

Her an, birinin bir yerde yaptığı her hareket, tümü bizi etkiliyor. Kelebek etkisi gibi, bir teoriden günlük gerçekliğimize dönüştüren. Her şeyin birbirine bağlı ve birbirine bağımlı olduğu böyle entegre bir dünyada, birbirimizin ihtiyaçlarını hesaba katmaktan başka seçeneğimiz yok gibi. Yavaş yavaş, daha fazla engelle karşılaşarak, herkesi düşünmedikçe kimsenin başarılı olamayacağını anlıyoruz.

Sorunumuz şu ki, bunu yapmak için tasarlanmadık. Anlayışlı bir şekilde düşünmüyoruz ve samimi bir ilginin dahi mümkün olduğunu hissetmiyoruz.

Bu, bizim bir sonraki büyük mücadelemiz olacak. Tüm yaşamımıza karşı, yeni bir davranış modeline geçiş. Bize yapılmasını istemediğimiz şeyleri başkalarına yapmamakla işe başlamamız gerekecek, bugün kulağa ne kadar fantastik gelse de. Ta ki, birbirimizi gerçekten sevdiğimiz bir duruma gelene kadar. Ve yaptıklarımızdan sorumlu olduğumuz gibi, bazı yapmamız gerektiği halde yapmadıklarımızdan da biz sorumluyuz. Mesela doğruyu bildiğimiz halde yanlış karşısında susarsak, doğruyu bildiğimiz halde yapmazsak, yanlışı, eğriyi, negatifi, karanlığı, kısaca egoyu desteklemiş oluruz.

Tek bilmemiz gereken, ikimizin de aynı çadırda olduğumuzu acı bir şekilde fark etmemizi sağlayacak daha fazla darbe almadan, buna uyum sağlayıp sağlayamayacağımızda yatıyor kardeşim.

Şimdi gözlerimizi açmanın, çadırdan çıkmanın ve her şeye rağmen bağlı olduğumuzu hissetmeyi öğrenmenin zamanı. Şimdi kendimize yeni bir düşünce paradigmasını öğretmenin zamanı. Herkesin yararına olan, benim yararıma da olduğu için, başkalarını da içeren bir paradigma bu.

Hadi öyle ise kardeşim, çalsın sazlar ve raks etsin kardeşler, sevgi, uyum, ahenkle…

Nesrin Gökpınar