Sevgi, içimde gördüğüm tüm niteliklerime karşı, tutumlarımda devrim niteliğinde bir değişim yaşadığımda ortaya çıkıyor. Görüyorum ki, zehirli niteliklerimi temizlemek, benim işim değil. Benim işim, onların zehirliliği ile senkronize olan parçamı temizlemek. Bu, her bir parçamı desteklediğim ve cesaretlendirdiğim ve tüm parçalarımı tamamlamayı amaçladığım zaman. Başka bir deyişle; sevgi, sadece kendimi düşünmekten, dışımdaki herkese fayda sağlamayı düşünmeye geçtiğim zamanda saklı. Çünkü bilincim, ezberle ilgilenmiyor, O daima “şimdi’’ de!

Doğamı, onun bütünlüğü içinde algılayabilseydim, o zaman doğamın sevgi, ihsan etme ve bağ kurma yasalarıyla işlediğini algılardım, sevgili şapşiğim. Bu nedenle, doğamın yasalarına ne kadar karşı çıkarsam, onlarla o kadar çok uyumsuzluk içine giriyorum. O zaman da içinde yaşadığım doğamın tamamen olumlu gücünü, giderek daha fazla olumsuz bir şekilde deneyimlemiş oluyorum. Amaninnn! Bu nedenle, gelişimimde ne kadar egoist olursam, o kadar çok hastalık ve acıyı da yaşamıma davet etmiş oluyorum. İç gözlem, kendini gözlemek bu mudur acep?

Yani aslında, iyi ve kötü yok, sevgili şapşiğim. Bir araya getirilmesi, doğru bir şekilde birleştirilmesi gereken zıt niteliklerim var ve bunların bağlantısıyla mükemmelliğe ulaşırım. Ancak bu şekilde ne dişi ne de erkek tarafımı inkâr etmeden, doğamdaki tüm güçlerimi doğru bir şekilde kullanabileceğim, sanırsam. Sadece, aralarında altın bir denge bulmam gerekiyor.

Ve kalbim soruyor dostlar; egom iki-üç kat arttığında, kendini dönüştürdüğünde, hiçliğinin ve boşluğunun tadını çıkardığında, onun mutasyon formları, kendini nasıl gösterir acaba?

Nesrin Gökpınar