İçimde her zaman çatışmalar olmuştu. Ancak bugünkü çatışmam daha derin. Bu, birbirlerini oldukları gibi kabul etmek istemeyen ve birbirlerine eziyet etmek isteyen ulusların çatışmasına karşılık gelen benlerimin halleri içimdeki çatışma. Yine de iç dünyamı çöküşünden kurtarmak için çok geç değil ve ben, şu an kendimi kendimin oluşturduğu LUNAPARKIMDA, çeşitliliğin değerini anlayan insanlar gibi, her bir oyuncağa özenle ve dikkatle biniyorum.

Barışçıl bir iç dünya inşa etmek için, çeşitliliği takdir edecek insanlara ihtiyacım var. Sadece farklılıkların üstünde bağı arayan insanlar, çeşitlilik arttıkça güçlenen bir toplum inşa edebileceğimize inanıyorum.

Evrimimin testinde, hayatta kalmış her şey, birbirini tamamlayan zıtlıklarımdan oluşuyor. Neden mi? Atom seviyesinden evrendeki en karmaşık yapılara kadar her şey, bir elementin karşı elementin sahip olmadığını telafi ettiği güçlü bir yapı oluşturmak için işbirliği yapan karşıtlardan oluşuyor çünkü. Bu nedenle, rakibimi yok edersem, kendimi de yok ederim. Bu sebepledir ki, lunaparkımdaki korku tünelimin içindeyim. Ödüm kopuyor şu an ancak elimden tutan ve benimle korku tüneline birlikte giren yol dostum var yanımda. Etraf çok karanlık, karşıma ne çıkacağını bilmiyorum, her şey sürpriz. Fakat şunu biliyorum ki, tünelimin sonunda ışık var, hissediyorum. Yapmam gereken tek şey, cesaretle karanlığıma bakmak veee her bir zerresini kabul ederek eklemek benliğime.

Şunu öğrendim ki, “Sadece ben haklıyım” tavrını sürdürdüğüm sürece dünyam bozulmaya devam edecek. Kimin haklı olduğu hiç fark etmez. Bütün tarafları içermeyen, gerçeğin yegâne hakkını talep eden, karşıtını, muadilini inkâr eden bir yaklaşım, kendi varlığımı geçersiz kılacak bunun farkındayım.

“Gece” olmadan “gündüz”, “nefret” olmadan “sevgi”, “sonbahar” olmadan “bahar” veya “zalimlik” olmadan “iyilik” olduğunu düşün sevgili şapşiğim.” “Olumlu” terimlerin hiçbiri, “olumsuz” karşıtları olmasaydı mevcut olmazdı dimi? Aynı şekilde, birbirini tamamlayan ve birbirlerinin “eksikliklerini” telafi eden karşıtlar arasındaki denge olmasaydı, dünyam var olmazdı.

Dünyamdaki mevcut durum ne kadar istikrarsız olursa olsun, aynı zamanda bir fırsat. Şimdi, yalnızca rakiplerimi kabul ederek ve hatta kucaklayarak kendimin gelişebileceği fikrini kalbimde hazmetmeye çalışıyorum. Ve bugün aklımın sesi şunu ilan etmelidir ki, sonuna kadar savaş demek, her şeyin sonu demektir.

Bu savaşta aklın kazanacağını umuyor ve dua ediyorum.

Lütfen sizde katılın bana çünkü ancak birlikte başarabiliriz…

Nesrin Gökpınar