Kalbim ile aklım orta çizgiyi oluşturmak için yola çıktıklarında, “Kendime ve diğerlerine nasıl hizmet edebilirim? Kendimde ve çevremde neleri daha iyi düzenleyebilirim? En iyi kendime nasıl ulaşırım? Ortada yanan ateşi nasıl alevlendirebilirim?” sorularını yazıverdi, kalp kalemim.

Şu belli ki, ikisi de suskun kalamayacak, orası kesin. Bu geçişle, sözlü ve yazılı ifademde yeniden yapılandırma başlattı kalbim sanki. Öfkemde, cesaretimde, kendi fikrime ses vermem ve bunu yaparken adil olmam konularında bir yeniden yapılandırma.

İyi her yerde, şapşik. Dünyanın sonu gelmiyor, ülkeler dağılmıyor. Ekonominin, beni mahvedecek kadar gücü ise hiç yok. Çok komiksin sevgili şapşiğim, ahaaa

Evet tabii ki, seller, depremler, meteorlar ve volkanlar var ve doğa ana, kolektif duygusal baskıyı salıverirken, pek çokları bundan etkileniyor. Ancak sayısız insan, bundan çok çok daha fazlası, ilahi olanla bağlantımız tarafından sağlanan emniyet içerisinde yaşıyor ki, bu, tek gerçek güvenlik olsa gerek.

Ekonomiyi, pazarları, borsayı biliyor, soluksuz takip ediyorum, fakat para – gerekli ve eğlenceli olduğu halde – güvenliğim değil. Cömertliğimin kaynağı da para değil. Kaygılarımın çözümü, para değil. Para, güvenmeye gönüllü oluşumun, bolluk içindeki evrene ve Yaratan’ın bana olan sevgisine olan inancımın bir yan ürünü sankim. Kendi doğamın gereğini yapmakta zorlanıyor muyum, yoksa doğamla olan ilişkim beni dualarımın neşe-keyif-coşku dolu çözümlerine yönlendirirken, gelen ilhamları harekete geçiriyor muyum? Hayata takdirle mi, yokluk hisleriyle mi odaklanıyorum? Aslında sonsuz bolluk içinde bir evren görmeye ve hissetmeye çalışan, ben şapşik. Evren, sürekli olarak bunu görebilmem için çalışıyor ki, ben de bolluğu deneyimleyebileyim. Hayatın tüm alanlarında bolluğu bilmemi, tanımamı istiyor – para, sevgi, ifade, neşe. Haberleri ve bakış açışını seçmek de bana kalmış. Düşüncelerimi ya ben seçeceğim ya da onlar beni seçecek. Ve hiç istisnasız, yaydığım titreşim, aynı seviyede titreşen düşünceleri, insanları, yani her şeyi çekmeye devam edecek sankim. Ne korkunç dimii!

Dünya ne kadar kaotik hale gelirse, ben de o kadar stresli ve endişeli oluyorum. Geleceğe ilişkin güvensizlik, korkuya neden oluyor ve kesin görünen tek şey, kimseye güvenemeyeceğim ve yarının ne getireceğine dair hiçbir fikrimin olmadığı. Korkularımın ve endişelerimin arkasında tek bir suçlu var: ‘Birbirimize düşmanlık ve nefret duygum.’ Ve sevginin olmadığı yerde korku var, hem de çok.

Ne kadar çok gelişirsem, o kadar ben merkezci oluyorum. Aslında, yaklaşık olarak yüzyılın başından beri, öyle bir egoizm düzeyine ulaştık ki, sosyologlar bir “narsisizm salgını”ndan bahsediyorlar.

Gittikçe daha sofistike ve narsisistik hale geldikçe, beni güçsüz ve onlara ve birbirimize karşı güvensiz bırakan daha karmaşık sistemler geliştiriyorum. Kendi dışımda olanı sevmediğim ve güvenmediğim için, izolasyonumu, yabancılaşmamı ve dolayısıyla korkumu arttıran koruyucu kalkanlar örüyorum.

Güvende hissetmek istiyorsam, aksine, kendimle olan aşırı meşguliyetimi bir kenara bırakmalı ve başkaları için sevgiyi-ilgiyi geliştirmeye odaklanmalıyım, çünkü korkumun nedeni, onun eksikliği.

Güvenlik duygusu, nefrete karşı savaşmaktan gelmiyor; bağ kurmaya, ilgilenmeye çalışmaktan geliyor. Var olan tek kötülük, benim kalbimde. Bunun tedavisi, onu kökünden söküp atmak değil sanki, düşünce ve nihayetinde iyi kalpliliği aşılamak.

İlgilenmekle meşgul insan, hiçbir şeyden korkmaz. Başkalarını önemsemek, bir kişinin alabileceği en büyük hediye olsa gerek. Dikkat ve özene dayalı bir doğa kurabilirsem, sevginin varlığında korku olmadığı için, kendine güvenen ve mutlu insanlardan oluşan kocaman bir ailem olacak demektir. Oleyyy!

Hadi o zaman sıva kolları bayan şapşik, güzel bir aile yuvası için ev inşaatına!

Nesrin Gökpınar