Her zaman, özgürlük hayatımdaki en önemli şey olmuştu. Özgürlüğüm için çok şey feda ettim ve fakat fark ettim ki, ben özgürlüğün kölesi olmuşum. Amaninnn şapşikliğin daniskası bu. Özgürlük ile özgürlüğün kölesi olmak arasındaki sınır nerededir sizce?

Özgürlük kavramını doğru tanımlamıyorum sanırım. Özgürlük, bizden bağımsız ve doğa tarafından önceden belirlenmiş, doğru yaşam amacının seçimi. Yani Yaratan’ın seviyesine ulaşmak gibi…

İnsan, bu amaca ulaşmak için elindeki tüm imkanları kullandığında kendini özgür bir insan olarak görebilir mi?

Şimdi ve burada bu bedende… ‘’Ben bunları neden yaşadım, ne öğrenmek için bu deneyimi kendime çektim?’’ elbette iyi bir soru. Ve fakat büyük resimde bu ve benzeri sorular dahi kişisel, yani bir nevi cücük!

Şimdi ve burası ruhun deneyim evreni ve evet acı da, neşe de bir deneyim; kabımca, iştahımca, cesaretimce, bilincimin izin verdiği oranda kendime bir hayat tasarımı yapıyorum…Veee, buradan bakınca, ‘’Bunu da mı ben seçtim? Ne alaka yaaaa’’ oluyorum…Eeee, evet!..

Ve fakat yine de insanlık hikayesinin duygulanım denizi belli tatlardan oluşuyor. İşte şapşiğim, sende tatmak istedin ve tadıyorsun.

Ruhun gözünden deneyimin iyisi, kötüsü, olmazı kabulüm uzun zamanımı aldı. Deneyim deneyimdir, her koşulda iyidir. Yine de bilinç kabım derinleştikçe acı, üzüntü, öfke gibi yakıcı duygular üzerinden deneyim ihtiyacım giderek sönümleniyor, doğallıkla daha yumuşak dalgalarda sörf yapmayı seçer hale geliyorum, kendi dalga boyumu seçip ve orada derinleşmek için; insanın farkındalığının olmadığında bir bardak suda boğulması da bir bardak suda fırtına koparması da aynı nedenle şapşiğim. Cahillikten biraz geçince, yavaş yavaş okyanus güvenli bir hal alıyor, dalga ise biricikliğimden doğan birlikte yaratımım oluveriyor…O halde yarat yahuuu!..Ve yaratıp yaşadığını bi sev!!! Çok da kasma!… Şeyleri ille bildiğin yollardan oldurmaya çalışma be kızım!…Nitekim Dünya!!!

Nesrin Gökpınar