İnsan yapımı olmayan ve insan eliyle gittikçe yok olan, doğanın el emeği, göz nuru kanaviçelerine çokça tanık olmuşuzdur. Her biri ayrı bir güzellikte, insanın yıkımından kurtarılabilmek için koruma altına alınan büyülü doğa harikalarını saymıyorum bile.
Son yıllarda sıkça tanık olduğumuz otobanların kıyılarındaki istinat duvarlarına tırmanan kırmızılı yeşilli sarmaşıklar, doğanın elinin hünerini sergiliyor gibi. Bu harika sanat eserlerini her seferinde hayranlıkla izliyorum. Betona, kırmızının en güzel tonuyla işledikleri oyaları görücüye çıkaran bu sarmaşıkların estetik görüntüsüne hayran olmamak elde değil.
Doğanın eşsiz sanatını görmek için her zaman uzaklara bakmak da gerekmez. Kapımızın önünde açan bir gülün inanılmaz renk ve dokusuyla, iç içe özenle yerleşmiş kusursuz el işlemesine bakmak yeter. Ya da güz rüzgarıyla dalından ayrılan bir yaprağın sarı, turuncu, alev kırmızısı ebruli renklerine…
Doğa, kendi eliyle olanın daha estetik, uyumlu olduğunu düşündürüyor bize. Sayısız kattaki apartmanların kıyılarına iliştirilen zorlama doğa taklitleri, ne kadar titizlikle yapılırsa yapılsın, yapay bir güzellikten öteye gidemiyor. Askeri bir nizamla sıralanan çiçek bahçeleri, daha baştan “yaklaşmayın!” imajını veriyor yapay görüntüsüyle. Bu “uzak durun!” uyarısı, insanın bozucu, yıkıcı, eğilimini anımsatıyor haklı olarak. Keşke aynı uyarıyı, doğanın yıllarını vererek ördüğü bir orman, ya da diğer doğal yeşil alanlar için de görebilseydik.
Beton yığınlarından usanan insan, artık doğal alanlara, köylere yerleşme çabası içinde. Bu tersine göçte kendi payı büyük elbette. Bizim gibi şanslı olanlar, umuyorum ki evlerinin yakınlarındaki doğal manzarayı da görebilme olanağını bulabiliyorlardır. Yazık ki son yıllarda bu manzara da binlerce ağacın kesilmesiyle yok edilerek, her gün yeniden ve hızlıca başkalaşıma uğruyor. Oturduğumuz sitenin karşısındaki tepede yükselen çılgın yeşil örtü, her yeni gün biraz daha grileşiyor. Kamyonların görüntü ve gürültü kirliliği de cabası. İnsan doğayı ve doğanın sanatını her fırsatta bozuyor, kirletiyor, talan ediyor.
Doğanın insanlar yüzünden daha ne kadar çirkinleştirilmeye devam edeceği ise umutsuzluğu içinde barındıran bir soru. 21. Yüzyıl’ da bile savaşın çirkin yüzünü doğaya ve kendine bulaştıran insan, bu yıkımda kendini de yok ettiğinin ayrımına varabilecek mi?
Sizlere daha iyi hizmet sunabilmek adına sitemizde çerez konumlandırmaktayız. Kişisel verileriniz, KVKK ve GDPR
kapsamında toplanıp işlenir. Sitemizi kullanarak, çerezleri kullanmamızı kabul etmiş olacaksınız.
En son gelişmelerden anında haberdar olmak için 'İZİN VER' butonuna tıklayınız.
Web.tv
Oya Gündüz Aksu
Doğanın Katledilen Sanatı
İnsan yapımı olmayan ve insan eliyle gittikçe yok olan, doğanın el emeği, göz nuru kanaviçelerine çokça tanık olmuşuzdur. Her biri ayrı bir güzellikte, insanın yıkımından kurtarılabilmek için koruma altına alınan büyülü doğa harikalarını saymıyorum bile.
Son yıllarda sıkça tanık olduğumuz otobanların kıyılarındaki istinat duvarlarına tırmanan kırmızılı yeşilli sarmaşıklar, doğanın elinin hünerini sergiliyor gibi. Bu harika sanat eserlerini her seferinde hayranlıkla izliyorum. Betona, kırmızının en güzel tonuyla işledikleri oyaları görücüye çıkaran bu sarmaşıkların estetik görüntüsüne hayran olmamak elde değil.
Doğanın eşsiz sanatını görmek için her zaman uzaklara bakmak da gerekmez. Kapımızın önünde açan bir gülün inanılmaz renk ve dokusuyla, iç içe özenle yerleşmiş kusursuz el işlemesine bakmak yeter. Ya da güz rüzgarıyla dalından ayrılan bir yaprağın sarı, turuncu, alev kırmızısı ebruli renklerine…
Doğa, kendi eliyle olanın daha estetik, uyumlu olduğunu düşündürüyor bize. Sayısız kattaki apartmanların kıyılarına iliştirilen zorlama doğa taklitleri, ne kadar titizlikle yapılırsa yapılsın, yapay bir güzellikten öteye gidemiyor. Askeri bir nizamla sıralanan çiçek bahçeleri, daha baştan “yaklaşmayın!” imajını veriyor yapay görüntüsüyle. Bu “uzak durun!” uyarısı, insanın bozucu, yıkıcı, eğilimini anımsatıyor haklı olarak. Keşke aynı uyarıyı, doğanın yıllarını vererek ördüğü bir orman, ya da diğer doğal yeşil alanlar için de görebilseydik.
Beton yığınlarından usanan insan, artık doğal alanlara, köylere yerleşme çabası içinde. Bu tersine göçte kendi payı büyük elbette. Bizim gibi şanslı olanlar, umuyorum ki evlerinin yakınlarındaki doğal manzarayı da görebilme olanağını bulabiliyorlardır. Yazık ki son yıllarda bu manzara da binlerce ağacın kesilmesiyle yok edilerek, her gün yeniden ve hızlıca başkalaşıma uğruyor. Oturduğumuz sitenin karşısındaki tepede yükselen çılgın yeşil örtü, her yeni gün biraz daha grileşiyor. Kamyonların görüntü ve gürültü kirliliği de cabası. İnsan doğayı ve doğanın sanatını her fırsatta bozuyor, kirletiyor, talan ediyor.
Doğanın insanlar yüzünden daha ne kadar çirkinleştirilmeye devam edeceği ise umutsuzluğu içinde barındıran bir soru. 21. Yüzyıl’ da bile savaşın çirkin yüzünü doğaya ve kendine bulaştıran insan, bu yıkımda kendini de yok ettiğinin ayrımına varabilecek mi?