Çizgili defter, 0.7 uçlu kalem ve ne yazacağımı bilemezken…

Aniden, kafamda bir şarkı nakaratı çalmaya başladı:

‘Kendimi kendimden çıkarsam sıfır kalmaz.

Bu matematik bizi kandırıyor hocam.

Elde var sorular, gözyaşları, boş umutlar.

Hesaplar tutmaz, tutmaz hocam.’

Bu şarkı, bana yakın yaştaki bireylerde kolektif bilinç oluşturmuş bir lise dizisini akla getirmiş olmalı.

Lise dönemini anlatan nice filmler, diziler yapıldı ve yapılacaktır da. Öyle değil mi?

Belki de bunun nedenlerinden biri de insan hayatında lise yıllarının çok özel bir yere sahip olmasıdır.

Gerçekten de özel bir yere sahiptir. Çünkü, bilindiği üzere bu dönemde, kim olduğunun ve kim olacağının sorgusu çok yoğundur.

Çocuk muyum, yoksa yetişkin mi? İki arada bir derede… Tam bir geçiş evresi, sancılı bir dönem…

Henüz oturmamış ses tonu, gelişmekte olan karakter yapısı, acımasız ve üstünlük kurma çabasında olan akranlar…

Dersler, testler, yazılılar… Başarısızlık hisleri, hesap verilecek bir aile, gelecek kaygısı…

Vallahi yazarken bile bunaldım! Kimse bizi anlamıyor! Lanet olası sivilceler!

Ne var yani voleybol topuna ayakla vurduysam? Futbol topuna elle vurunca oluyor ama!

Neyse tamam, sakinleştim… Nerede kalmıştık?

Aslında, hep aynı yerde kaldık. Artık bir şeyleri değiştirmeliyiz.

Peki, neyi değiştirebiliriz? Galiba buldum! Bizler, ergen bireylere karşı olan tutum ve davranışlarımızı değiştirmeliyiz.

Onların yükü, gerçek bir yük. Gelin, onların yükünü hafifletelim. Gelin, kendi olamayışlarımızı, kendi isteklerimizi bir tarafa bırakalım.

Kendimizi kendimizden çıkaralım ve sıfır kalalım.

Ergenlik çağındaki bireylere, hayatın gerçeklerinden kopmadan, koşulsuz sevgi ve kabul görme verelim.

Bu basit denklemle çok şeyin değişeceğine inanıyorum.

Öyleyse, şimdi lise sırası değil, bizim sıramız…

Biz, sizi anlıyoruz.

Özgün Törer