Düşünüyorum da insan, özünde hissi bir varlık. His, insan özüdür. Aklımız ise
hislerimizi maddeleştiriyor sanki ve ruhumuz kabuklar bağlıyor.
O zaman, bu yazıyı ruhumuzun kabuklarını soyarak okumaya niyet edelim. Aklımızı
ve yazıyı okudukça kafamızda canlanacak olan maddesel imgeleri bir kenara
bırakalım ve yalnızca hislerimizle okuyalım. Kelimeler maddesel izlere, fikirlere,
önyargılara ve görselleştirmelere sebebiyet vermesin. Yalnızca his bıraksın. Haydi,
bunu hep beraber deneyelim. Sizi seviyorum, gerçekten sizi seviyorum. Siz benim
canımsınız. Temennim şudur ki, siz de beni sevip, yazıyı öyle okuyun. Sevgiyle
okuyun, zira yazar ve okuyucu arasında bir sevgi bağı olmalı diye düşünüyorum. Bu
arada, yazının devamında özellikle “sen” dilini kullanmayı tercih ettim. Belki de
böylelikle yazarla ve yazıyla bağ kurmanız daha da kolay hale gelebilir ve devamında
bütünleşip “biz” olabiliriz diye umut ediyorum. Öyleyse, başlayalım…
Başlangıçta, hayat var etti seni.
Peki, ben “bu” dünyaya ait değilim, “o” dünyaya aitim gibi bir his hissettiğin oldu mu
hiç? Belki de zorla bu dünyaya ait olmaya çalışıyor gibisindir.
Bir ihtimal, içinde tarifsiz bir boşluk hissiyatı var. Aslında emin gibiyim, içinde kesin bir
boşluk hissiyatı var… Sebebi önemli değil…
Çevrendeki insanlar, ne kadar da egoist! İşin aslı, senin de onlardan bir farkın yok
galiba. Yalnızca kendi mutluluğunu düşünüyorsun. Sen de herkes gibi, kötü bir kralın
hükmü altındasın sanki… Bütün bunlar, hayatı çekilmez kılıyor.
Kötülükler krallığında yaşıyor gibisin, öyle değil mi? Keşke bu kötü kralın hükmünden
ve hükmü altındaki kötülük krallığından çıkmanın bir yolu olsaydı.
Sanki bu kötülük krallığının sakinleri, seni öldürmek istiyor, ölüm emrin verilmiş…
Gerçekten buradan çıkmak istiyorsun.
Soğuk, kasvetli ve uzun bir geceden sonra…
Güneş kınından çıktı ve ışıkların ışığı, yeryüzüne yaşam vermeye başladı.
Nihayet dışarı çıktın.

Uzun zamandır, canın balık çekiyordu. Bir balık pazarında dolaşmaya başladın…
Şefkatli bir gençlik rüzgarı, bir anne sevgisiyle saçlarını okşadı.
Rüzgarın şefkatine kapılan bir kağıt parçası, kanat çırparak yüzüne yapıştı. Bir kuş,
bu kağıdı gagasında taşıyıp sana getirmiş gibiydi.
Kağıt parçasında, “Zahir bir mücevher” gibi parlayan bir dörtlük yazıyordu: “Oğlum,
bak şu yanan muma, üfleyince hemen kalıyor karanlığa, ışığı gidince nasıl da ağlıyor,
duman şekline girmiş gözyaşlarıyla.”
O an, istemsizce bu dörtlüğe bir cevap doğdu kalbinde: “Baba, bak şu yanan
meşaleye, yanan mumlar söner meşalenin altında ve O’nun ışığı hiç gitmez ki, ışık
gitti diye ağlanmaz, yalnızca özlemden çıkan gözyaşları dumana bürünür. Bundan
böyle, beni düşünmekten uykusuz gecelerin olmasın.”
Heyecandan yemek yemeyi bile unuttun ve koşa koşa kötülük krallığının sınırları
dışındaki limana doğru ilerlemeye başladın.
Limanda seni bekleyen dostların… Sanki geleceğini zaten biliyorlarmış gibi. Sevgiyle
kucaklandın…
Beraber bir gemiye bindiniz ve yerini sizden başka kimsenin bilmediği bir mağaraya
doğru hareket etmeye başladınız.
Yelkenleri açııın! Yelkenleri açııın! Dalgalara aldırmayın! İleriii!
O mağaraya vardınız ve O’na kapandınız. Ne mutlu size.
Uzun süre boyunca, mağarada, kumun içinde, aranızdaki sevgi bağı eşliğinde
oturdunuz. Neredeyse vücudunuz delinecekti, ancak çok sevinçliydiniz.
Mağaranın içinde, takvim yaprakları havada uçuşuyor. Zaman olgunlaşmaya
başladı…
Tik. Tak. Tik. Tak. Tik. Tak. Gece. Aydınlık. Gece. Aydınlık. Gece. Aydınlık.
Tik, tak, tik, tak, tik, tak. Gece, aydınlık, gece, aydınlık, gece, aydınlık.
Tik tak tik tak tik tak. Gece aydınlık gece aydınlık gece aydınlık.

Tiktaktiktaktiktak. Geceaydınlıkgeceaydınlıkgeceaydınlık.
Tiktak tiktak. Taktik taktik!
Mağarada uyan tekrar iyi Kral! Mağarada uyan tekrar iyi Kral! Mağarada uyan tekrar
iyi Kral!
Ve “o” dünya, o mağaranın etrafında dönmeye başladı.
İyi kralın hükmü başladı ve ışık oldu.
“Ben”i al. “Biz”i geri getir iyi kral!
Son başlangıçta.

Özgün Törer