Denizde yüzdüğünü bilmeyen küçük bir balık varmış.

Denizsiz kalmış.

Denizsiz kalan balık, acı içinde kıvranırken, bir adam onu alıp kovaya atmış.

Kovada yüzen balığın mutluluğu eksik kalmış. “Benim denizim nerede!?” diye ağlamaya başlamış.

Gözyaşları kovayı taşırmış ve kovadan taşan suyla beraber yeni yolculuğuna başlamış.

Kovasız kalan balık, acı içinde kıvranırken, bir adam onu alıp akvaryuma atmış.

Akvaryumda yüzen balığın mutluluğu eksik kalmış. “Benim denizim nerede!?” diye ağlamaya başlamış.

Gözyaşları akvaryumu taşırmış ve akvaryumdan taşan suyla beraber yeni yolculuğuna başlamış.

Akvaryumsuz kalan balık, acı içinde kıvranırken, bir adam onu alıp havuza atmış.

Havuzda yüzen balığın mutluluğu eksik kalmış. “Benim denizim nerede!?” diye ağlamaya başlamış.

Gözyaşları havuzu taşırmış ve havuzdan taşan suyla beraber yeni yolculuğuna başlamış.

Havuzsuz kalan balık, acı içinde kıvranırken, bir adam onu alıp denize atmış.

Küçük balık, hayretler içerisinde kalmış. Minik kalbi, sevgi ve şükürle küt küt diye atmaya başlamış. “İşte benim denizim, işte benim denizim!!!” diye sevinç çığlıkları atmış.

Bütün bu yolculuğun sonunda balık, denizi bilmiş ve O’na aşık olmuş. Deniz ise zaten ona aşıkmış…

Nihayetinde iki aşık birbirine kavuşmuş ve ikisi bir ağlamışlar.

Gözyaşları denizi taşırmış ve ikisi “bir” olmuşlar.

Özgün Törer