Savaşlarda en çok analar ağlar çünkü onlar çocuklarını doğurur, emek verir, binbir zahmetle, sevgiyle büyütür, bir ömür adarlar bu uğurda. Analar için çocukları, hayatlarının en değerli varlığıdır. Onların mutlu olmalarını isterler, onların geleceğe umutla bakmalarını isterler. Bir ömrü yaşlanarak tamamlamalarını arzu ederler. Ama birden bir savaş gelir bir kılıç, bir kurşun, bir bomba onların mutluluklarını çalar, umutlarını söndürür belki hayatlarını bir çırpıda yok eder ve insanlığa koca bir esef bırakır.

Savaşlarda en çok analar ağlar çünkü onlar savaşın anlamını bilirler. Savaşın anlamı ölüm, yıkım, acı ve gözyaşıdır. Savaşın anlamı, insanlığın kaybıdır. Analar bunu herkesten daha iyi bilir. Savaş, en büyük duvarlardan biridir. Savaş, annelerin çocuklarını görememesine, çocuklarına dokunamamasına, sarılamamasına neden olur. Savaş, annelerin çocuklarının hayatından kopmasına, onların neler yaşadığını bilmemesine, onlara yardım edememesine neden olur. Savaş, annelerin çocuklarının ölüm haberini almasına, onların cenazesine katılamamasına, onları son bir kez bile koklamamasına neden olur. Savaşın içinde evladı olan bir anne, her gün ölüm korkusuyla yaşar. Her gün çocuğunun sesini duymayı, yüzünü görmeyi umut eder. Her gün çocuğunun sağ salim döneceği günü bekler. Ama bazen, o gün hiç gelmez. Evladı savaşın içinde olan bir anne, her gün yüreği parçalanarak ağlar.

Savaştaki taraflar bir yana, iki tarafın da anaları aynı acıyı çeker, savaşta ölen, yaralanan, sakatlanan, kaybolan, göç etmek zorunda kalan, açlık ve sefalet çeken her oğlun ve kızın acısı anaların da acısı olur. Savaşlarda en çok analar ağlar, çünkü onlar barışın değerini bilirler. Barışın değerini, savaşın yarattığı yaraları sararken bilirler. Barışın değerini, savaşın götürdüğü evlatlarının mezarlarına giderken bilirler. Barışın değerini, savaşın bıraktığı yetimleri korurken bilirler. Savaşlarda en çok analar ağlar çünkü onlar insanlığın vicdanıdır. Onlar, savaşı başlatanların, sürdürenlerin ve bitirenlerin vicdanlarından daha güçlü seslenirler. Onlar, savaşı durdurmak için mücadele ederler. Onlar, savaşı önlemek için uyarırlar. Onlar, savaşı unutturmak için affederler. Savaşta evladı olan analar, acılarını ve duygularını farklı şekillerde ifade edebilirler. Bazıları sessizce ağlar, bazıları yüksek sesle bağırır. Bazıları savaşı destekler, bazıları savaşı reddeder. Bazıları intikam ister, bazıları barış ister. Ama hepsinin ortak noktası, çocuklarını kaybetmenin verdiği derin yaradır. Bu yara, hiçbir zaman iyileşmez. Bu yara yerine göre onları birbirine de bağlar.

Savaşta hangi tarafın haklı olduğu da önemli değildir çünkü savaşın kazananı yoktur, sadece kaybedenleri vardır. Savaşın sonunda hangi tarafın bayrağı dalgalanırsa dalgalansın, o bayrağın altında yaşayan insanların anası acı çekmiş, gözyaşı dökmüştür. Saçlarına yıldız düşmüş ve analar ağlamıştır. Saçlarını koparma anneee, ağlamaaaa!…..demenin de lüzumu kalmamıştır. Evlatsız hayat artık HÜKÜMSÜZDÜR.

DOSTLUKLAR KURULSUN ANALAR GÜLSÜN!

YOK OLSUN SAVAŞLAR EVLATLAR ÖLMESİN!

Ruken Bayram